- POESIE dialettaliGigi Vaglio

LA STRA’

Tutun d’sa lumascëta
ch’a va da fiòr a n’ fòja
për tuta la sua ëstà
strusand la sua casëta,
mi sèguit la mia strà
tirandme dadaré,
tanme ‘na groja
ëntortojà ‘d pensé,
‘n po’ d‘ tëma,
‘n poc ‘d goja
pensand a tucc ij mé.
Tanme s’na strà ‘d montagna
la ment l’ha dij viron
mësciànd n’ërcòrd ch’a soagna,
quaij blaga e quaij magon,
face con scére brute,
face con bej soris.
Dinta st’avlupp ij ho tute
ij face d’ij me amis.
Long tuta la mia strà
nen mac foje e fior bej,
quëic vira ij ho trovà
d’j ortije e dij rovej.
Con tut, për ës sënté,
vag un po’ nech , ma viv:
Quand ch’ëm sentrù ciamé,
dsirù : « Son chi ch’j riv ».

Luj 2008 –  Gigi Vaglio – luisdivaj@libero.it

Premià al IV Concòrs Literare ëd Moncravél 2016
Sess.= Poesia – Prima participassion
Motivassion: Vera poesia carià ‘d sust e ‘d dosseur ch’anciarma.
Un poeta ch’a sara l’inventari ‘d sua vita për esse pront a dene cont.