Tutun d’sa lumascëta
ch’a va da fiòr a n’ fòja
për tuta la sua ëstà
strusand la sua casëta,
mi sèguit la mia strà
tirandme dadaré,
tanme ‘na groja
ëntortojà ‘d pensé,
‘n po’ d‘ tëma,
‘n poc ‘d goja
pensand a tucc ij mé.
Tanme s’na strà ‘d montagna
la ment l’ha dij viron
mësciànd n’ërcòrd ch’a soagna,
quaij blaga e quaij magon,
face con scére brute,
face con bej soris.
Dinta st’avlupp ij ho tute
ij face d’ij me amis.
Long tuta la mia strà
nen mac foje e fior bej,
quëic vira ij ho trovà
d’j ortije e dij rovej.
Con tut, për ës sënté,
vag un po’ nech , ma viv:
Quand ch’ëm sentrù ciamé,
dsirù : « Son chi ch’j riv ».

I j’ho ‘nco sempe chi,dëdnans a j’eucc
sël sënté len dël Camp ver l’alp Castlëtt
cola matin ‘d novembre carià ‘d frëcc.
Dëdré na svolta strencia, ‘me ‘n quadrëtt,
j’ho vist la volp,ver mi,nen tant lontan,
ch’a l’ha vardame un colp,’me dime:”E ti
que ‘t fè su pë ‘sti bonde sòl ‘me ‘n can?”
Peu l’è sautà ‘nt ij scëppe e l’è sparì.

N’aut dì,a l’alp Fontan-e,me amis Pero
ch’a viagia fòrt sël dricc tamme ‘na crava,
a l’ha fërmasse ëd colp.Da ‘nte ch’i j’ero
s’ëvghia ‘n bel camoss,frëm,ch’al rumiava
quatà slë sion,tranquil ‘me dint ël dòm.
‘Me ch’a l’ha vist-ne,ëd colp l’ha ‘lvassi su
e l’è partì ‘me ‘l vent vers ël Bonòm,
con quat sauton p’ij creus e i j’ho vistlo pu.

‘L cravieu che su pl’Irogna p’un bel tòc
a l’ha vardame fiss,là,frëmm ‘me n’ròc.

La vipra ‘n mes ij flecc,s’arvira,’m soffia ‘dòss
pianin peu ‘s distortoja e la sguja giù p’ un fòss.

Dëdré dal tronch d’un pin am dòcia lë scureu
peu ‘l sauta su p’ij branch ‘me l’èissa dinta ‘l feu.

Son dijë strascëtt
ëd vita,ognun na storia,
a son dij cit quadrëtt
pëndu s’la mia memoria.

J ho vist ël mond cambié.
‘N cà dij me vecc
j dovravo ‘nco ‘l chinché
dëdnas lë specc,
p’ërdobié
l’lum a petrolio.
‘Dess aj è
ën gir da nòcc,
gran fari a lèd
d’ automòbil a gasolio.
Mi j ho ‘mparà a comuniché
vardand ben la gent ën facia,
ò scrivend con piuma e inciost,
pur fasendje quaiche macia.
‘Dess s’ëscriv da ‘n tucc ij post,
basta avej ij die svicce
e ‘n telefonin dispost.
E tegnend j orëgge dricce
‘t peu savej da tut ël mond,
neuve bo-ne,neuve grame,quai’dispet,
s’ët è bon,ma fi-na ‘ fond,
gabogné con Internet.
‘T peu parlé con tanta gent,
fin-a cola ‘n paradis,
peu ,‘t van subit da la ment,
parchè t’è mai vistje ‘l vis.
Mi, i son ho rivà fin’ chì
dòpo quai’tribulassion,
quaich maleur j l’ho patì,
pura sensa d’i gran dagn,
con fortun-a, ‘d vòte tanta
‘M resta ‘mè ‘na sensassion,
da nen ‘vei vivune otanta,
ma otscent ëd costi agn.

Li satà.

Ogni tant, na vota al meis,
mi e l’mè balarin,
a la sossa manera
j manduma via ij sagrin.

J fuma nen di grand sautun
i-s cuntetuma di na marcëtta,
d’in valser lent, düj tanghi
e na masurchëtta.

Però is na fuma na pel
a vardé sti vigiot
che ciapà ‘ nt la tampesta urmunal
a-s crëdu n’cura di giuvnot.

Arriva la “cumparsita”
tücc an pista
a ci ca strensc pü fort.

Ma j’han da fé ij cünt
cun la pansciota
al fià cürt, al südor.
Marun, as miju mac pü na buiota!

Rosangela Gabella – poesiabiellese@libero.it

Li satà.

Radis prufundi
carsüij suta magra tera
ansema la brüta vuss
ad la guera.

Stent, dulur,
miseria, delüsiun
amur, peransi
e tanti urassiun.

Sun ‘j noss Vecc,
j Noni.
Cumussiun l’è ritruveji
magari bisnoni.

quasi tücc ansema
an-ti na grossa cà
an fila süi cadreghi
di na sala, li satà.

An cit suriss
sü la facia rassegnà
a vuss bassa
ad digu:

“portmi a cà…
ma specia la mia Mama,
fi-na l ‘gat ch’al gnaula,
ch’al ciama…”

Paroli ch’a strensu l’cheur.
Magun l’è dinta mì.
I tas, fach na carëssa
e i vach via da lì.

Ma pë fora i pens sagrinà
a quant chi sarù
magari fin-a mì
ant’ ün-a ‘dsi sali,
an fila, li satà.si.

Rosangela Gabella – poesiabiellese@libero.it

Puisia an poc ironica ca la pija an gir bunariament ai pelegrin d’Urupa.