Gigi Vaglio

A l’è stacc pròpe ‘l me prim sënté,col p’andé scòla, su për Paognan,e quase sempe da sòl e a pé,ma

NosSgnòr,Ti ch’a t’ën verneda la bura e ‘d la valanga,da la lòsna e ‘d la tempesta,da disgrassie e maladìevardne fin-a

Tutun d’sa lumascëtach’a va da fiòr a n’ fòjapër tuta la sua ëstàstrusand la sua casëta,mi sèguit la mia stràtirandme

I j’ho ‘nco sempe chi,dëdnans a j’euccsël sënté len dël Camp ver l’alp Castlëttcola matin ‘d novembre carià ‘d frëcc.Dëdré

J ho vist ël mond cambié. ‘N cà dij me vecc j dovravo ‘nco ‘l chinché dëdnas lë specc, p’ërdobié